Veel mensen maken zich zorgen om de klimaatverandering, maar hebben ook veel vertrouwen in de mogelijkheden om de klimaatverandering tegen te gaan. Als we de CO2 uitstoot maar weten terug te dringen dan blijft er nog genoeg aarde over voor de generaties na ons.
De in Ierland wonende Paul Kingsnorth is minder optimistisch. Hij wordt ook wel omschreven als een ‘eindtijd denker’ die de hoop toch nog niet opgeeft en blijft geloven in de kracht van natuur. Ondanks zijn sombere kijk op de toekomst zijn zijn boeken erg lezenswaardig. Hij houdt ons een spiegel voor en beschrijft het belang van natuur en biodiversiteit om te kunnen overleven. Hij wijst er in zijn boek Bekentenissen van een afvallige milieuactivist op dat er meer nodig is dan het terugdringen van CO2 of stikstof.
Op de site van VPRO’s tegenlicht wordt de volgende beschrijving van Kingsnorth gegeven.
”Denker en schrijver Paul Kingsnorth stond al vroeg op de barricades als natuurbeschermer. Zowel dichtbij huis in Engeland als aan de andere kant van de wereld in Papua-Nieuw-Guinea verzette hij zich tegen de onstilbare honger van de globaliserende wereld voor meer land, grondstoffen en spullen. Kingsnorth was een van de kopstukken van de milieubeweging en bereikte met zijn vlammende betogen een groot internationaal publiek. En toen kwam hij tot inkeer. Hij viel van zijn geloof dat de mensheid de wereld kon redden. In zijn gebundelde essays ‘Confessions of a recovering environmentalist’ (2017) beschrijft hij hoe de rekenaars van deze wereld de groene beweging van binnen uitholden en de barricades verruilden voor stropdas en vergadertafels. Het beperken van CO2-uitstoot werd het nieuwe gospel, omdat het meetbaar en te berekenen was. Maar volgens Kingsnorth is dat een illusie. Hij vindt dat de groene beweging van nu de nog overgebleven wilde natuur in een overwinningsroes inruilt voor een windmolenpark of zonnepanelen farm. De strijd is verloren.”