Het leek zo’n mooi vooruitzicht: steeds vaker lekker buiten zitten, de korte broek aan en heerlijk van het zonnetje genieten. Maar regelmatig hebben we er genoeg van. Zelfs op de radio klinkt dan: hou ramen en deuren gesloten! Dat is niet nodig vanwege een bedreiging door giftige dampen of roetdeeltjes, maar gewoon omdat we ons huis en ons hoofd koel willen houden.
De gemiddelde temperatuur in Nederland stijgt al jaren en we hebben daar ook steeds meer last van. Natuurlijk zijn er van die super-Tilburgers die er niets van merken en iedere nieuwe hittegolf met enthousiasme begroeten. Maar als je je wat beter kijkt, zorgen de zomermaanden voor een extreem woon- en leefklimaat, dat voor zowel mensen als planten en dieren grote gevolgen heeft. In eerste instantie hebben gezonde volwassen mensen er het minste last van, maar voor bijvoorbeeld jonge kinderen en ouderen kan het zelfs levensbedreigend zijn.
Dat de aarde opwarmt is veel in het nieuws, maar je hoort nog te weinig dat in een stad het nadelig effect extra versterkt wordt. Iedereen heeft weleens ervaren hoe warm het in de stad is. Je rijdt ’s avond vanuit het buitengebied de stad binnen en de warme komt je tegemoet. In Tilburg kan het dan wel 5 graden warmer zijn dan buiten de stad. Dat komt vooral door al die stenen in de stad. Die nemen overdag in het zonnetje lekker alle warmte op. Als de zon weg is, begint die stenige stad de warmte weer langzaam los te laten. Pas aan het eind van de nacht hebben de stenen en beton van huizen, straten en trottoirs het grootste deel van de warmte pas uitgestraald.
Het probleem is grotendeels op te lossen door er voor te zorgen dat er minder stenen in de stad zijn. Huizen en flats bouw je wel vaak van steen en beton, maar de omgeving kan veel groener. Meer groen in de straat zorgt voor meer koelte en een fijner leefklimaat. Niet van dat geschilderde groen zoals op de Schouwburgring, maar groene voor- en geveltuinen. En dat zijn nog maar enkele voorbeelden van wat een Tilburger zelf aan het hitte-probleem kan doen.
Rob Vereijken